W stronę słońca: dlaczego piszę romanse, a nie kryminały

Według danych Nielsen BookScan udostępnionych na Targach Książki w Londynie, sprzedaż powieści kryminalnych i thrillerów w Wielkiej Brytanii w ubiegłym roku wzrosła o 19 procent od 2015 roku, do 18,7 mln. W porównaniu z 18,1 mln sprzedanych egzemplarzy fikcji ogólnej i literackiej, która jest najlepiej sprzedającą się kategorią od około 20 lat.

Powieści kryminalne i thrillery stanowiły 36 procent sprzedaży książek, fikcja ogólna i literacka 35 procent, a mój własny gatunek, romans, 10 procent.

Skąd wzrost zainteresowania kryminałem i thrillerem? W mediach pojawiły się dwie główne teorie:

* Że rozwój thrillera psychologicznego spowodował wzrost sprzedaży – klaustrofobiczne, pełne napięcia powieści, często opowiadane w pierwszej osobie przez niewiarygodnego narratora, które wnikają w psychikę (pomyśl Gone Girl i Girl on a Train).

* Że krajobraz polityczny prowadzi ludzi do znalezienia satysfakcji w tym gatunku. Autor kryminałów David Baldacci pisze: „Ludzie z natury nie lubią ludzi, którzy robią źle, by uszło im to na sucho. W prawdziwym życiu im się to udaje. Ale w powieściach zło zostaje ukarane, a dobrzy ludzie przeważnie wygrywają”. (Źródło: The Telegraph.) Wydawca kryminałów i thrillerów dla HarperCollins powiedział BBC: 'na końcu zwycięża dobro. Jest w tym pewien komfort. Tego rodzaju historie obciążają nieco twój mózg, ale nie są mizerne. W końcu sprawiają, że czujesz się lepiej”.

Intryguje mnie ten pomysł, że czytelnicy grawitują do takich mrocznych i niepokojących książek. Artykuł BBC przytacza dwie powieści, które sprzedały się bardzo dobrze w 2017 roku: The Couple Next Door, „o Anne i Marco, których dziecko zaginęło, gdy jedli kolację z sąsiadami”, oraz I Let You Go, w której „chłopiec wymyka się z objęć matki i wbiega na drogę – i zostaje potrącony przez kierowcę, który uciekł z miejsca wypadku”. Tak więc dwie z najlepiej sprzedających się książek wiodącego gatunku w 2017 roku zawierają zaginięcie dziecka i śmierć dziecka. Uważam to za dość przygnębiające.

Oczywiście, każdy musi mieć prawo do czytania tego, co chce, i oczywiście, to wspaniałe, że jeśli chodzi o książki, każdy znajdzie coś dla siebie. Ale nie mogę przestać się zastanawiać: Dlaczego gatunek bestsellerów jest jednym z najmroczniejszych? Co to mówi o tym, jak ludzie się czują?

Zastanawiam się: Jak by to było, gdyby romans był głównym gatunkiem; gdyby wielu z nas zwracało się raczej ku fikcji poprawiającej samopoczucie niż ku fikcji wywołującej koszmary?

Oczywistym wnioskiem z tej wiadomości dla każdego pisarza jest to, że opłaca się pisać kryminały. Nic dziwnego, że autorzy przerzucają się na ten gatunek. (Czy wiesz, że autorka Dziewczyny z pociągu, Paula Hawkins, opublikowała cztery powieści romansowe pod pseudonimem Amy Silver, zanim przeszła na „ciemną stronę”)?

Ale w najbliższym czasie nie napiszę powieści kryminalnej czy thrillera. W moich powieściach zawsze jest trochę mroku, który trzeba przezwyciężyć, bo taka jest prawda o życiu; ale ostatecznie wybieram pisanie o tym, za czym tęsknimy: ciepło, piękno, radość, samorozwój, nadzieja, jedność, pasja… miłość. Zawsze miłość.

Przypominają mi się te słowa z „Pokoju z widokiem” EM Forstera: ’Gdziekolwiek staniemy, rzucamy na coś cień i na nic zda się przenoszenie z miejsca na miejsce, by ratować rzeczy; bo cień zawsze podąża za nami. Wybierz miejsce, w którym nie wyrządzisz szkody – tak, wybierz miejsce, w którym nie wyrządzisz zbyt wiele szkody – i stań w nim, ile jesteś wart, twarzą do słońca”.

Kiedy piszę, nigdy nie chcę wyrządzić krzywdy – przeszkadzać lub niepokoić czytelnika – i staram się zawsze patrzeć w stronę słońca. Lubię myśleć o tym, że moi czytelnicy wchodzą w to słońce razem ze mną i czują jego ciepło; że mój fikcyjny świat może być przyjemną ucieczką. Lubię myśleć, że moje pisarstwo może dać czytelnikowi komfort, ukojenie – i nadzieję, że ten świat jest mimo wszystko pełen światła.