+48 666 22 00 11 [email protected]

’Uratuj moje dziecko’, czyli o matkach w powieści 'Koncert’

W mojej powieści „Koncert” muzykoterapeutka Catriona przybywa nad jezioro Como, by zająć się leczeniem nowego pacjenta. Umberto był niegdyś popularnym pianistą i kompozytorem, jednak nie jest w stanie komponować, odkąd stracił wzrok. Jest zgorzkniały, oporny, pogrążony w depresji. Catriona stara się pomóc mu wrócić do grania i komponowania.

Koncert
Catriona ma wiele pomysłów na terapię Umberto, jednym z nich jest nauczenie go alfabetu Braille’a, by znów mógł czytać i zapisywać nuty. Oto jak wyglądała rozmowa Umberto z Catrioną na ten temat:

Skinął głową.
– Louis Braille to twój rodak. Pamiętam, że zwiedzałem jego dom, w którym dorastał w Coupvray. Byłem wtedy chłopcem. Matka zabrała mnie na jedną ze swoich tras koncertowych po Europie. Pamiętam, że chyba udoskonalił system wypukłych kropek i linii, używany przez wojsko na polu walki. Sprytne. W ten sposób żołnierze mogli się porozumiewać bez mówienia czy używania latarek w nocy, co mogłoby zdradzić ich pozycje wrogom.
– Tak – potwierdziła Catriona, ciesząc się, że ich rozmowa znów zeszła na bardziej bezpieczne tory. – Ale w dodatku Braille uwielbiał muzykę i stworzył rodzaj zapisu nutowego, czytelny dla grających na różnych instrumentach.

Wynalazek Braille’a może pomóc Umberto otworzyć drzwi do świata, który niegdyś tak dobrze znał i lubił. Może nauczyć się liter alfabetu i symboli przedstawionych za pomocą wypukłych kropek. Braille sam był muzykiem – wiolonczelistą i organistą. Grywał na organach w różnych kościołach we Francji, między innymi w Saint-Nicolas-des-Champs w Paryżu. Był również nauczycielem, profesorem Francuskiego Królewskiego Instytutu dla Ociemniałej Młodzieży, gdzie uczył historii, geometrii i algebry. Gdy starannie dopracował system czytania i pisania, zaprezentował go swoim kolegom z Instytutu, ale nie zrobił na nich wrażenia, więc wynalazek nie został dopuszczony do użytku w szkole. Dopiero gdy Braille zmarł w wieku czterdziestu kilku lat, dzięki naciskom jego uczniów system włączono do programu nauczania. W ciągu następnego stulecia alfabet Braille’a rozpowszechnił się na całym świecie i dziś jest uznawany za genialny wynalazek.

Podobnie jak Umberto z mojej powieści, Louis Braille wiedział, czym jest posiadanie wzroku. Oślepł w dzieciństwie w wyniku wypadku. Poznał na własnej skórze, jak frustrująca jest ślepota. Powiedział kiedyś:

Dostęp do komunikacji jest w gruncie rzeczy jednoznaczny z dostępem do wiedzy, co ma dla nas wielkie znaczenie, jeśli my [niewidomi] nie chcemy nadal być pogardzani czy traktowani protekcjonalnie przez osoby widzące. Nie potrzebujemy litości, nie chcemy, by przypominano nam, jacy jesteśmy bezbronni. Musimy być traktowani równo – a to może nam zapewnić komunikacja.

Te słowa doskonale opisują sytuację powieściowego Umberto. Jest silnym i niezależnym mężczyzną, który pragnie – i potrzebuje – nadal być właśnie takim. Nie chce być bezbronny, nie życzy sobie litości. Jednak, by żyć jak prawdziwy mężczyzna, Umberto musi pozbyć się bezsensownej dumy i posłuchać Catriony, która namawia go do nauczenia się alfabetu Braille’a. Dotykając kartki opuszkiem palca może w końcu zwalczyć poczucie osamotnienia i wyobcowania, może być nie gorszy od innych, może znów zająć się komponowaniem.
Pozostańmy w kontakcie!
Hannah Fielding
nagradzana autorka romansów
telefon: +48 666 22 00 11
e-mail: [email protected]

Copyright © London Wall Publishing sp. z o.o. 2021. All rights reserved