Miłość jest chwilowym szaleństwem

Jeden z moich ulubionych cytatów o miłości pochodzi z książki „Mandolina kapitana Corelli” Louisa de Bernières:

„Miłość to chwilowe szaleństwo, wybucha jak wulkany, a potem opada. A kiedy opadnie, trzeba podjąć decyzję. Musisz się zastanowić, czy wasze korzenie tak się ze sobą splotły, że nie do pomyślenia jest, abyście się kiedykolwiek rozstali. Bo tym właśnie jest miłość. Miłość to nie brak tchu, to nie podniecenie, to nie obietnice wiecznej namiętności, to nie pragnienie spółkowania w każdej minucie dnia, to nie leżenie bezsennie w nocy i wyobrażanie sobie, że on całuje każdy zakamarek twojego ciała. … To po prostu bycie „zakochanym”, co każdy głupiec może zrobić. Sama miłość jest tym, co pozostaje po wypaleniu się zakochania, a to jest zarówno sztuką, jak i szczęśliwym wypadkiem. Ci, którzy naprawdę kochają, mają korzenie, które rosną ku sobie pod ziemią, a kiedy wszystkie piękne kwiaty opadną z ich gałęzi, odkrywają, że są jednym drzewem, a nie dwoma.”

Jako autorka romansów, oczywiście moje historie są wypełnione esencją romansu – elementami, które de Bernières określa mianem „bycia zakochanym”. Przypuszczam, że jest to to, co wielu określa mianem „fazy miodowego miesiąca”. W momencie, w którym zostawiam moich bohaterów na końcu książki, są oni bardzo zakochani. Ale co dalej?

Odpowiedź brzmi: miłość. Lubię myśleć, że romans, uważność, namiętność i tęsknota za sobą nawzajem trwają nadal; ale oczywiście przez pięćdziesiąt, sześćdziesiąt, siedemdziesiąt lat, które mam nadzieję, że moi bohaterowie będą razem, życie czasem rozproszy romans. Ważne są fundamenty – a w mojej książce Burning Embers staram się stworzyć coś więcej niż tylko romans i przyciąganie, ale coś głębszego, coś trwałego, coś, o co warto walczyć i dla czego warto pracować. To jest właśnie miłość. A kiedy czytamy powieści romantyczne, wierzę, że to jest właśnie szczęśliwe zakończenie, którego wszyscy szukamy – poza szampanem, kwiatami i komplementami.